Heimweeland

Heimweeland - Kati Naumann
Reviewteam
Recensie

Dank aan Harper Collins dat ik de roman Heimweeland mocht lezen en recenseren.

Milla is een alleenstaande moeder die samen met haar 14-jarige zoon Neo in een klein appartementje woont.
Ze heeft zich aangesloten bij een groep, om in haar vrije tijd op zoek te gaan naar “Lost Places” of “Verloren gegane plaatsen”.
Op een dag zijn ze aan het wandelen door het Thüringer Woud. Milla heeft zich een beetje afgezonderd van de groep. Neo had geen zin om mee te gaan, daarom is ze nu op haar eentje door het woud aan het dwalen.
Plots ontdekt Milla de restanten van een gebouw als ze scherven baksteen ziet liggen op een open plaats. Ze veegt een deel van het gebladerte en dennennaalden weg en ontdekt een kelderluik met een slot op. Haar nieuwsgierigheid is gewekt en ze breekt het slot open. Een muffe geur komt haar tegemoet en Milla loopt de trap af naar beneden.
Ze gaat op verkenning in de kelderruimte en ziet kasten vol met borden, kopjes, zelfgemaakte bramenjam ... Plots valt haar oog op een schriftje. Het blijkt een schoolschriftje te zijn van een zekere “Christine”.
Milla besluit om terug naar huis te keren en het schriftje mee te nemen om nader te bekijken.
Ze sluit het kelderluik terug af met een nieuw hangslot.
Milla geraakt heel gefascineerd door het schriftje en gaat op zoek naar de familie die ooit op die plaats woonde.
Uit nader onderzoek is gebleken dat er vroeger het “Hotel Waldeshöh” stond, waar de familie Dressel woonde. De bewoners werden destijds uit hun huis gezet. Er werd geen gegronde reden voor gegeven.
Het hotel was gelegen in een mooi, bosrijk gebied.

Heimweeland neemt je mee in het verhaal over de familie Dressel en de ontdekkingen van Milla op haar speurtocht.
Het is een roman die zich afspeelt in het heden en het verleden, nl. 1945-1977.
Door de afwisseling van beide perioden krijg je een boeiend, meeslepend en aangrijpend verhaal te lezen.
De ene verhaallijn neemt je mee naar de gebeurtenissen ten tijde van het bestaan van Hotel Waldeshöh en de familie Dressel.
De andere verhaallijn neemt je mee met Milla en haar opzoekingen.

Je maakt uitgebreider kennis met Milla en haar puberzoon Neo. Eveneens leer je de andere personages kennen, zoals Christine, haar broer en zus, haar grootouders en haar tante.
Door de prachtige beschrijvingen krijg je een uitstekend beeld van de samenleving tijdens de scheiding van de 2 Duitslanden.
Persoonlijk kon ik me perfect inleven in het verhaal. Ik kon me de frisse geur voorstellen van het bos en de muffe geur opsnuiven in de kelderruimte. Je ziet de inrichting van het hotel voor je. Door de omschrijving kan je bijna letterlijk mee aanwezig zijn, als in een film.

Milla gaat op onderzoek naar de schadeloosstelling voor de familie Dressel, door de onwettige onteigening. Je krijgt een aangrijpend beeld van hoe het leven voor de familie Dressel verlopen is in 1945 met alle beperkingen van toen.

Dit boek is geen oorlogsroman, maar geeft ons een kijk over het leven van de verschillende generaties tussen 1945-1977.
De 2 verhaallijnen geraken met elkaar verweven door alle opzoekingen.
Je voelt je mee verbonden met de familie door de treffende schrijfstijl.
Heimweeland is een verhaal waarin het verleden heel belangrijk is, en ook de hechte band tussen de familieleden. Alles wat je doet heeft gevolgen. Zowel positief als negatief.
Kan je de goede herinneringen koesteren of laat je het verleden los. Richt je je volledig naar de toekomst ?
Je raakt geïntrigeerd door het leven tijdens de scheiding van de 2 Duitslanden.

Dit boek zal zeker uitnodigen om te lezen aan iedereen die interesse heeft in een boeiend en meeslepend verhaal met verwijzingen naar het verleden.
Een echte aanrader die van mij zeker 4/5 krijgt

Het boek kent twee verhaallijnen, de ene vertelt het verleden van de familie Dressel, en het andere vertelt het verhaal van Milla en enkele familieleden van de Dressels op zoek naar hun verleden.

De schrijfstijl is vlot , men volgt de geschiedenis van de familie Dressel in verschillende generaties en hun lot in het voormalige DDR en dan de verboden zone. Zoals gezegd volgen we twee verhaallijnen en dat is de kracht van het boek, bij een verhaal zou het wel erg saai geworden zijn, maar nu integendeel!

Aan de ene kant gaat het over het leven van de familie Dressel in het Hotel Waldeshöh , tussen 1945 tot 1977.

De andere kant toont het jaar 2017 vanuit het perspectief van Milla, die nieuwsgierig is geworden naar het lot van het hotel en het familie . Eigenlijk wilde Milla deze plek online zetten op het forum “Lost Places”; maar al snel is ze zo emotioneel geraakt door deze familie en hun lot dat ze deze geheime plek voor zichzelf wil houden en de familie wil helpen.

Want dan volgt is een verhaal waar je meteen van in de ban raakt. Je wilt gewoon weten wat deze familie is overkomen en je wilt achter het hoe en waarom komen. Kortom je kan het boek eigenlijk niet meer wegleggen.

De auteur laat haar lezers kennismaken met een voor ons eigenlijk onbekend stukje Duitse geschiedenis, dat ze zorgvuldig heeft onderzocht zoals de Stasi-bestanden hoe die worden beschreven. Naast het historische beeld is het boek ook een familiegeschiedenis van mensen in nood in andere tijden.

Het verhaal is dan fictief, maar wie de geschiedenis er op na slaat , zal merken dat er toch ook heel veel kern van waarheid in het boek zit. Vandaag de dag is het moeilijk voorstellen hoe het regime in die tijd met zijn burgers omging. Het boek geeft je toch een klein idee daar van.

Conclusie: een mooie roman over een gezin, een verloren huis, vertrouwen, waarheid en leugens.

'Heimweeland' herbergt een mooie mix tussen het heden en het verleden. Het verhaal van Milla en haar ontdekking van een kelder in het Thüringer Woud, loopt parallel met de geschiedenis van de familie Dressel, aan wie de kelder vroeger generaties lang toebehoorde. De hoofdstukken spelen zich dan ook afwisselend in het heden en in het verleden af en zorgen ervoor dat je een compleet plaatje krijgt als lezer.

Kati Naumann heeft een stijl die erg zacht aanvoelt. Alles komt op zijn eigen tijd tot bloei en dat gaat zo met het verhaal en tevens met de personages. Hoofdpersonage Milla gaat op zoek naar 'verloren plaatsen'. Haar beweegredenen begrijp je steeds beter, hoe verder je in het boek komt en op die manier komt Milla tot leven voor de lezer. Er zijn zo van die boeken die bouwen op sterke vrouwen en daar is 'Heimweeland' er zeker één van! Ook de andere vrouwelijke personages krijgen een belangrijke rol. Dat die rol niet altijd prettig hoeft te zijn om aan te spreken, wordt meer dan eens duidelijk. Toch blijkt Naumann een meesteres in het verpakken van nare elementen in het verhaal en dat is ook wat er bedoeld wordt met de zachte stijl. Het verleden speelt zich af in een erg moeilijke tijd voor de inwoners van de DDR en dat komt duidelijk naar voren, maar bij de lezer blijft de afschuw wel op de achtergrond. Zorgt dat er dan ook voor dat de thema's minder prominent aanwezig zijn? Nee, dat zeker niet, maar ze zitten gewoon erg mooi in het verhaal verweven en lijken daardoor erg realistisch. Natuurlijk lijken de thema's niet alleen realistisch, want dat zijn ze ook en dat feit zorgt er wel voor dat je even stilstaat bij wat je leest.

Het is makkelijk om je tijdens het lezen een voorstelling te maken van het leven in het Dresselbos ten tijde van de DDR. Een zekere mate van angst en onderdrukking is steeds aanwezig, maar langs de andere kant biedt de mooie natuur een afleiding. De beelden die Naumann oproept zijn levendig en voelen soms nog wel luchtig aan. Dat luchtige is misschien ook te wijten aan de beleving van de hoofdpersonages. Je blijft erg verbonden met hun innerlijke wereld en ze proberen er wel de moed in te houden, ten allen tijde. Deze positieve insteek is een sterke karaktereigenschap van enkele personages en dat straalt van de pagina's af. Toch voel je hoe het leven in de DDR steeds moeilijker wordt en de wereld als het ware inkrimpt. De afzondering en het onbegrip zorgen soms voor moeilijke situaties en zo hebben die zich meer dan waarschijnlijk ook in de realiteit voorgedaan.

'Heimweeland' is een cadeautje om te lezen. De erg leesbare schrijfstijl zorgt ervoor dat je weinig moeite moet doen om in het verhaal te komen en ook al heeft dat twee tijdsvakken, de verbinding tussen beide is steeds aanwezig. De nieuwsgierigheid van de lezer wordt meer dan genoeg geprikkeld, zodat je na een tijdje het boek niet meer neer kan leggen. Wat is er nu eigenlijk precies gebeurd met hotel Waldeshöh? Ga mee op ontdekking met Milla en leer de familie Dressel kennen. Je zal hun zeker weten in je hart sluiten.

Dit is een erg mooi boek voor wie van historische romans houdt. Zeer vlotte lees die je meeneemt door het bos en het hotel, je meeneemt naar een gezin, naar geheimen, leugens, schuldgevoelens, een zoektocht naar de waarheid maar ook vriendschap en liefde.

De ideale roman en ik vond hem persoonlijk erg mooi en die cover heeft me ook meteen betoverd. ⭐️⭐️⭐️⭐️-waard.

Milla is een jonge vrouw die in haar vrije tijd op zoek gaat naar ‘verloren plaatsen’. Op een van haar tochten door het Thüringer woud ontdekt ze de restanten van een gebouw, meer bepaald de keldergewelven ervan. Nadat ze het schriftje van een zekere Christine gevonden heeft, is ze gefascineerd door de situatie en gaat ze op zoek naar de familie die ooit op die plaats gewoond moet hebben. Al snel blijkt dat het verdwenen gebouw een hotel was dat zich vele tientallen jaren terug in het ‘Sperrgebiet’ (het verboden gebied) tussen de twee Duitslanden bevond. Bewoners werden onteigend en verhuisd, veelal zonder gegronde reden. Zo ook de familie Dressels, die hotel Waldeshöh kwijtraakte en daarmee ook haar thuis.

‘Heimweeland’ kent twee verhaallijnen, een die zich in het verleden afspeelt (tussen 1945 en 1977) en een in het heden. De afwisseling tussen de verschillende perioden zorgt voor een aangenaam leesbaar verhaal. Samen met Milla ontdek je stap voor stap wat er in het verleden gebeurd is. Je leert de verschillende personages goed kennen: de Christine van het teruggevonden schrift, haar broer en zus, haar grootouders, ouders en tante. Milla zelf en haar tienerzoon Neo zijn fijne personages, ook van hen kun je je een prima beeld vormen.

Zal de familie een schadeloosstelling krijgen voor de onwettige onteigening door de DDR? Zijn er nog bewijzen te vinden? Speurneus Milla doet haar uiterste best om de waarheid boven water te krijgen. In ‘Heimweeland’ ligt de focus niet op de gruwelen uit de oorlog, wel op de verboden zone tussen de twee Duitslanden en de mensen die daarin woonden en zich ondanks allerlei beperkingen zo goed mogelijk probeerden te redden.

Kati Naumann (1963) studeerde museologie en was werkzaam in enkele Duitse musea. Ze publiceerde verschillende romans en schrijft daarnaast hoorspelen voor kinderen, scenario’s voor kinderprogramma’s en liedjesteksten. De auteur kent het Thüringer woud uit ‘Heimweeland’ zeer goed. Als kind bezocht ze er regelmatig haar grootouders, waardoor ze het ‘Sperrgebiet’ leerde kennen en weet wat het is om daar gecontroleerd te worden.

De auteur heeft met ‘Heimweeland’ een boeiende roman afgeleverd. Een verhaal waarin het verleden centraal staat. Moet je alle herinneringen koesteren of is het soms beter het verleden los te laten en uitsluitend aan de toekomst te denken? Dit boek zal veel mensen weten te bekoren, het doet uitkijken naar meer vertaald werk van de Duitse.

Er zijn veel boeken geschreven over de tweede wereldoorlog, maar niet zo veel over de periode erna. De nasleep voor de Duitse bevolking, het ijzeren gordijn, de DDR.
Dat was dan ook wat me zo aansprak in dit boek, dat en de prachtige vogel op de voorkant.

In Heimweeland volgen we twee verhalen, eentje in de huidige tijd en eentje van ca. 1945 tot 1977. We maken eerst kennis met Milla, een eenzame vrouw zonder echte vrienden of familie, op puberzoon Neo na. Om de leegheid en eenzaamheid te vullen zoekt Milla verloren geraakte plekken. Tijdens zo'n zoektocht in een Duits bos vindt ze zo'n plek. Een oud hotel, nu compleet overwoekerd. Er ligt een dagboek en langzaam raakt Milla geboeid door de familiegeschiedenis, behorende bij het hotel en dagboek.
We leren de familie Dressel kennen. De familie die bij het hotel hoorde en die daar leefden voor, tijdens en na de tweede wereldoorlog. Een grote familie met geheimen.
Om en om speelt een hoofdstuk zich af in de huidige tijd en het verleden. Maar naar het eind van het boek raken deze steeds meer verstrengeld.

Het moet je liggen om een boek te lezen waarin om en om een hoofdstuk uit een ander perspectief komt. Voor mij maakt het dat ik verder wil lezen. Hoe is het nu met Milla en Neo, hoe is het nu met de Dressels… Ik vond beide verhalen interessant.
Het verhaal van Milla gaat over vriendschap, je zelf open stellen. De Duitse naoorlogse geschiedenis is fascinerend, maar ook zeker door de persoonlijke aspecten van de familierelaties.

Het boek leest vlot, je kan het hotel, bos en omgeving duidelijk voor je zien en de personages zijn levendig.
Ik heb genoten van het verhaal, zowel de geschiedenis als de familie.
Echt een aanrader voor wie van historische romans houdt.

Een bijzonder boek in de zin van dat het zich afspeelt in Sperrgebiet, het verboden niemandsland tussen West- en (voormalig) Oost-Duitsland. Daar staat het hotel van de familie Dressel en ze worden onteigend en uit hun hotel gezet nadat het Sperrgebiet wordt verklaard. Milla vindt de resten van het hotel en vindt een schoolschriftje van Christine en dat maakt dat ze op zoek gaat naar de familie. Er leven nog 2 zussen en 1 broer en ze wordt steeds meer geboeid door wat er ooit is gebeurd. Zijn ze gecompenseerd? Waar is dan dat geld gebleven? Het boek vertelt in het verleden en heden en wordt steeds boeiender. Karakters zijn heel goed uitgewerkt en er wordt levendig geschreven, waardoor je er bijna bij bent. Prachtige literaire roman, een absolute aanrader.

Kate Naumann (1963), museoloog, schrijfster van songteksten, kinderboeken en musicals. Heeft zelf een groot deel van haar leven doorgebracht in het verloren gebied in Thüringer Woud. De grote, rode draad in het verhaal. De oorspronkelijke titel van ‘Heimweeland’ is ‘Was uns erinnern lässt’, wat vertaald in het Nederlands betekent: ‘Wat ons herinnert’.

Milla houdt van wandelen en verborgen plekjes ontdekken, ‘Lost Places’, zoals ze dat noemen op de site die Milla regelmatig bezoekt om te kijken of er nog onontdekte plekjes zijn gevonden.
Wanneer ze op een dag aan het wandelen is in Rennsteig, het hoogste punt in het Thüringer Woud, ontdekt ze opeens een verandering in de grond. Na zorgvuldig onderzoeken, heeft ze haar eigen ‘Lost Places’ gevonden. Ze maakt foto’s en neemt een schriftje mee van Christine Dressel. Na deze vondst gaat ze op onderzoek uit. Wat heeft er gestaan op deze plek, waarom is het nu weg, hoe komt het dat alleen de kelder bewaard is gebleven en wie zijn de mensen die hier gewoond hebben.

Ze gaat op zoek naar de familie Dressel. Zo ontmoet ze eerst Andreas Dressel, de broer van Christine. Andreas zit niet zo op haar komst te wachten en stuurt haar door naar Christine. In eerste instantie heeft Christine ook niet zoveel belangstelling voor Milla en voor haar verhaal, totdat Milla het oude schriftje van Christine tevoorschijn haalt. Ze besluiten samen een kijken te gaan nemen in het Dresselbos, in de kelder. Christine vertelt aan Milla een deel van de familiegeschiedenis. Over de deportatie, over Siggi, over tante Elvira en over het feit dat niemand weet waarom de familie moest vertrekken.

Uiteindelijk leidt hun zoektocht naar tante Elvira, naar Siggi en naar verschillende mensen die destijds geen aandacht schonk aan de familie Dressel die, noodgedwongen, moest verhuizen naar Wolfen. De familie Dressel heeft altijd gevoeld dat er meer aan de hand was, maar heeft er nooit precies de vinger op kunnen leggen. Tot het moment waarop Milla hun leven binnenkomt en hen helpt een groot familiegeheim te ontrafelen.

Heimweeland is in een simpele schrijfstijl geschreven, wat het verhaal toegankelijk maakt, maar waardoor er hier en daar wat diepgang ontbreekt. Het verhaalt kent duidelijke hoofdstukken en switcht van het heden naar het verleden. Deze switcht helpt het verhaal boeiend te houden. Hier en daar kan men het gevoel hebben dat het allemaal net iets te simplistisch beschreven is en door de gedetailleerde beschrijvingen is er soms weinig ruimte voor eigen inbreng.

Een familieroman met een duidelijke verhaallijn die je een kleine, hier en daar beperkte inkijk geeft in het Duitsland van vroeger.

Milla stuit op overblijfselen van een oud hotel en aangezien ze al langere tijd actief zoekt naar lost places is ze meteen geïntrigeerd door het verhaal wat er ongetwijfeld achter zit.
Ze vindt een schriftje en gaat op zoek naar de eigenaresse en de rest van de familie die daar heeft gewoond. Wat is er gebeurd, waarom staat het pand er niet meer? Daar wil ze achter komen.
Zelf hou ik niet zo van recensies die min of meer het hele verhaal verklappen dus dat ga ik niet doen ;)
De schrijfster weet de sfeer goed neer te zetten, prachtige duidelijke omschrijvingen van de omgeving: hoe het (in het) bos rook, klonk en leefde.
Een voorbeeld:
“Het was een zonovergoten herfstochtend. Er glinsterde dauw in de spinnenwebben die overal langs de bosrand hingen, alsof de wereld zichzelf versierd had om de nieuwe dag te vieren.”
Veel dingen worden ‘tastbaar’ door haar manier van vertellen.
Geen moeilijke zinnen of begrippen wat het lezen makkelijk maakt; je kunt gewoon vlot doorlezen.
Elk hoofdstuk is afgebakend: heden, dan verleden en zo door.
Dat zie je nogal vaak in boeken, persoonlijk vind ik dat lekker overzichtelijk en het houdt de spanningsboog (voor zover er spanning in een boek zit uiteraard) vast: het maakt dat je nog een hoofdstuk wil lezen omdat je wilt weten hoe het verder gaat.
Het verhaal zit een beetje tussen een streekroman en historische roman in, verwacht geen hoogstaande literatuur vanwege de cover.
Zelf vond ik het wel grappig dat ik daardoor op het verkeerde been was gezet.
En laat het je alsjeblieft niet weerhouden van dit boek.
Het verhaal is interessant genoeg, mooie schrijfstijl, je leert nog eens wat over de DDR en je krijgt veel tijd om de personages te leren kennen, al had dat van mij iets uitgebreider gemogen.
Ik zou zelf 3,5 aan sterren geven, dat gaat niet - ik rond het maar naar boven af. 4 sterren

Het idee achter het boek (het niet welbekende verhaal van een Sperrgebiet tussen West- en Oost-Duitsland) sprak en spreekt mij aan. Als in dat gebied een hotel gesitueerd wordt, waarvan de kelder nog resteert, met daarin een schriftje met daarop een naam, dal lijkt het goed te gaan. Dat gaat het niet. Wat volgt is gekeuvel, zonder end. Een grote tegenvaller.